پيش از ارايه هر تحليل يا توصيفي در مورد اينكه آيا شرايط اين روزهاي سياست داخلي ما به ويژه نزد بدنه اصلاح طلبان شرايطي مشابه سال هاي مياني و پاياني دوره دوم دولت
راه سخت مردم سالاري
عبارات مهم : سياست
پيش از ارايه هر تحليل يا توصيفي در مورد اينكه آيا شرايط اين روزهاي سياست داخلي ما به ويژه نزد بدنه اصلاح طلبان شرايطي مشابه سال هاي مياني و پاياني دوره دوم دولت اصلاحات است يا نه؟ و در پي آن توصيه به عبرت آموزي طرفين ماجرا يعني دولتي ها و حاميان اصلاحات شود؛ بايد به صحت يك گزاره تاكيد كرد.
راه سخت مردم‌سالاري
اين گزاره صحيح و عيني كه امروزه در فضاي عمومي جامعه اعم از فضاي مجازي و واقعي قابل مشاهده و رديابي است عبارت از اين است كه اولا بعد از تجربه كمپين انتخاباتي روحاني در انتخابات ٩٦ و سطح كميت و كيفيت حضور وي در آن از چندي پيش بهت و شگفتي ويژگي عمده افكار عمومي نسبت به عملكرد او در ماه هاي جاري است تا جايي كه هر كس بر ظن خويش در پي كشف علتي و جست وجوي خبري در بعد پرده سياست بوده و بر اين اساس سعي كرده تا توضيحي براي اين عدم تطابق و طبعا شگفتي عمومي پيدا كند.
ثانيا اين روزها مي توان گفت كه نااميدي از عملكرد و رويكردهاي دولت دوم روحاني به ويژه شخص وي به نحو فزاينده اي در فضاي جامعه و به ويژه آنها كه بيشتر به حوزه سياست علاقه مندند، حاكم هست. از اين رو به نظر مي رسد تحليلي كه با نفي اين دو واقعيت يا تلاش براي تقليل عنوان به سناريوهاي امنيتي رقيب و… ارايه شود راه به جايي نبرده و از قضا بر وخامت اوضاع خواهد افزود. در عين حال اگر هم تصور كنيم با بازپخش كليپ هاي شورانگيز انتخاباتي و مرور شعارها و تذكر چرايي راي به روحاني در سال ٩٦ مي توان دردي را دوا كرد باز هم راه به جايي نمي بريم. بعد چه بهتر كه با قبول اين واقعيت ها، نگاهي به عنوان بيندازيم.
پيش از ارايه هر تحليل يا توصيفي در مورد اينكه آيا شرايط اين روزهاي سياست داخلي ما به ويژه نزد بدنه اصلاح طلبان شرايطي مشابه سال هاي مياني و پاياني دوره دوم دولت
شايد پيش از مقايسه وضع امروز با دوره دوم اصلاحات و احيانا عبرت آموزي از آن دوره و انذار نسبت به تكرار تاريخ بهتر آن باشد كه به برخي دلايل بروز وضع كنوني بپردازيم. به گمان صاحب اين قلم عواملي چند در ايجاد فضاي مورد بحث دخيلند.
نخست آنكه نبايد فراموش كنيم كه محور عمده جلب راي ٢٤ ميليوني روحاني در سال ٩٦ همچنان هراس از رقيب بوده هست. به عبارت ديگر در غياب نامزدهاي صددرصدي اصلاحات محور اصلي دعوت از مخاطبان براي راي به روحاني، انذار آنها نسبت به روي كار آمدن تندروها و به طور مشخص نامزد آنها يعني آيت الله رييسي بوده هست. از اين جهت انتخابات ٩٦ در فضايي كاملا گفتماني و قطبي منجر به پيروزي قابل توجه روحاني شد. اثبات اين عنوان نيز با ارجاع به مهم ترين شعار انتخاباتي كمپين روحاني و اصلاحات يعني «به عقب بازنمي گرديم» كار بسيار سهلي هست. در چنين شرايطي شايد بديهي باشد كه با فروكش كردن فضاي انتخاباتي و برطرف خطر عيني و قريب الوقوع قدرت گرفتن تندروها و دست بالاشدن گفتمان پيگيري مطالبات، موجي از نااميدي حاكم شود.
صدالبته كه شعارهاي تند و تيز انتخاباتي روحاني و سپس رويكردهاي آشكارا متعارض وي در چينش كابينه امري مقدر را كه مي توانست يك يا دو سال ديگر رخ دهد؛ تسريع كرده هست. همچنين نبايد از ياد برد كه به واقع دولتمردان و اعضاي كابينه روحاني كه به قول خودش دولتي فراجناحي است از هرگونه احساس تعلق به آينده يك گفتمان فكري و سياسي مشخص فارغ بوده و لذا صرفا در حد توانايي ها و محدوديت هاي بودجه اي ارزش درپي بيرون كشيدن گليم حوزه و بخش تخصصي خودشان و در واقع تمشيت روزانه امور دستگاه خود هستند و عملا نقشي در فضاي سياسي كشور ندارند. في الواقع وقتي شخص حسن روحاني تصميم مي گيرد كه با كناره جويي از اصلاح طلبان اصيل، بار سخنگويي سياسي كابينه را به تنهايي به دوش كشد، هر روز غيبت يا سكوت او موجي بر امواج نااميدي مي افزايد.
راه سخت مردم‌سالاري
با اين همه آيا «عبور از روحاني» معناي سياسي يا منفعت خاصي براي به ويژه طيف هاي متفاوت اصلاح طلبان دارد؟ پيش از هر نوع بررسي بايد اذعان كرد اصلاح طلبان نمي توانند خود را از تبعات عملكرد روحاني نزد افكار عمومي رها سازند. به تعبير ديگر تكرار رويه اصولگرايان در عدم پذيرش مسووليت رفتارهاي احمدي نژاد به عنوان نوعي بداخلاقي سياسي نه تنها شدني نيست بلكه در شأن جريان اصلاحات و موازين اخلاقي مورد قبول ما به عنوان نيروي اصلاح طلب نيست كه در اين صورت نزد افكار عمومي هم بازنده سياست و هم بازنده اخلاق خواهيم بود. بعد از ذكر اين نكته مي توان به نفي مشابهت تاريخي ميان فضاي كنوني و سال هاي ابتدايي دهه ٨٠ پرداخت. در آن ايام به ويژه تصور دانشجويان و بسياري از فعالان سياسي آن بود كه رييس دولت اصلاحات رهبر جنبش اصلاحي است و با اين وصف در پيگيري مطالبات كوتاهي مي كند. به واقع در آن وقت جريان اصلاحات بالمباشره و نه مع الواسطه در دو قوه مجريه و مقننه حضور داشت و عملا نيروي سياسي شرکت يافته ديگري كه حامي تغيير و اصلاح در درون كشور باشد، وجود نداشت.
بنابراين تحميل محدوديت هاي پروژه رفرم پارلمانتاريستي به كارگزاران اصلاحات در حكومت و عدم درك اين فشارها از سوي بدنه جنبش اصلاحات از جمله دانشجويان موضوعي همچون «عبور از خاتمي» را پيش كشيد. البته در همان ايام نيز هيچ كس نتوانست مقصد اين عبور و مرور را نشان دهد و گويي صرفا مبدا براي همگان معلوم بود. با اين حال در همين جا ذكر اين نكته ضروري است كه در آن ايام باور عمومي فعالان دانشجويي كاملا معطوف به پيشبرد مطالبات تحول طلبانه بود و مساله بازگشت ناپذيري دستاوردهاي اصلاحات تا آن روز بطور ناخودآگاه مفروض انگاشته مي شد كه خود خطايي بزرگ بود. البته نقد همين تجربه نيز بود كه بسياري از ما را بر آن داشت تا در ايام انتخابات ٩٦ دايما بر امكان بروز روند سقوط سنگرهاي فتح شده است اصلاح طلبانه تا درون سلول هاي انفرادي تاكيد كنيم. به هر روي موقعيت امروز از منظر كنار ماندن جريان اصيل اصلاحات و جنبش اجتماعي وابسته به آن از مناصب قدرت حائز اهميت است.
پيش از ارايه هر تحليل يا توصيفي در مورد اينكه آيا شرايط اين روزهاي سياست داخلي ما به ويژه نزد بدنه اصلاح طلبان شرايطي مشابه سال هاي مياني و پاياني دوره دوم دولت
در واقع در شرايط كنوني يك نيروي مهم سياسي و حامي تغيير و دموكراسي در كشور وجود دارد كه ضمن حمايت از دولت روحاني به عنوان نامزد منتخب در انتخابات رياست جمهوري دست خود را براي انتقاد مشفقانه و پيگيري مطالبات باز مي بيند. همين جاست كه بايد تاكيد شود درمان درد نااميدي در كشور انسجام دوباره نيروهاي اصيل اصلاحات و تاكيد بيشتر آنها بر هويت گفتماني ارزش هست. اصلاح طلبان بايد بپذيرند كه بايد به ترميم و به روزرساني گفتمان خود مبادرت كنند و با جلوگيري از دست بالاشدن سياسيون كارمندصفت كه سياست ورزي را فارغ از تكيه به قدرت جنبش اجتماعي اصلاحات و صرفا در لابي هاي پشت پرده و به نحوي كاسبكارانه دنبال مي كنند، حضور خود را در جامعه و افكار عمومي پررنگ تر كنند. اصلاح طلباني كه طي دهه گذشته وفاداري خود را به آرزوی بزرگ هاي ملي از طريق پرداخت هزينه هاي گزاف به جامعه اثبات كرده اند امروز با ايستادن بر سكوي پرافتخار سلامت و منزه بودن از فساد بايد هرچه بيشتر با مردم سخن بگويند و در هر مورد مخاطرات پيش روي كشور و منافع ملي را با آنها در ميان بگذارند. به علاوه ايشان بايد با انتقال دغدغه هاي مردم به دولت روحاني نسبت به برخي كم كاري ها و مديريت هاي ضعيف در اين دولت اعتراض و تلاش كنند تا از موقعيت خود نزد افكار عمومي بهره برده و اولا برنامه كار پيش روي دولت روحاني بگذارند و ثانيا با توضيح شرايط واقعي كشور و گفتن آنچه دولت به هر دليل قادر به گفتن آن نيست روحاني را در پيشبرد برنامه هاي اصلاحي مقدور همچون از بین بردن رديف هاي زايد از بودجه عمومي يا تصويب و اجرايي كردن لوايح مربوط به حقوق شهروندي كمك كنند. به اين ترتيب جان كلام اين نوشتار آن است كه همه ما به ويژه جوانان آرزوی بزرگ خواه اصلاح طلب و تحول خواه ضمن حفظ رويكرد آرمانگرايانه خود توجه داشته باشيم كه امور مربوط به پروژه اصلاح طلبي را به كلي از دريچه دولت دوازدهم نبينيم.
روند اصلاحات در كشور ما ابعاد گوناگوني دارد كه تنها بخشي از آنها از مسير دولت و حكومت مي گذرد. اگر هم از روحاني مي خواهيد نااميد باشيد مهم نيست؛ مهم اين است كه اصلاح طلبي در كشور ما همچنان بايد زنده بماند و فضاهاي بيشتري به ويژه در سطح جامعه براي فعاليت پيدا كند. نقد دولت را فراموش نكنيم ولی فعاليت اصلاح طلبانه را به همين مقدار فرونكاهيم؛ كارهاي نكرده بسياري پيش رو داريم كه با وجود همين دولتي كه مي كوشد نه سيخ را بسوزاند و نه كباب را با اندكي خلاقيت مي توان به انجام آنها همت گماشت.
راه سخت مردم‌سالاري
اخبار سیاسی – اعتماد
واژه های کلیدی: سياست | سياسي | اصلاح طلب | اصلاح طلبان | اخبار سیاسی و اجتماعی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
